Η μεγάλη παγίδα - και πρόκληση μαζί - όταν να έχεις γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο (ή μία τριλογία όπως ο Μπρούτζινος Καβαλάρης) είναι να το δει ο αναγνώστης ως μια συνέχεια και να το κρίνει έχοντας στο μυαλό του εκείνο ως μέτρο σύγκρισης.

Πατώντας πάνω σ' αυτό, το "Κόκκινα Φύλλα" είναι ένα μάλλον μέτριο, άνευρο και αργό βιβλίο. Πραγματικά, πολύ αργό.

Αν το δεις ανεξάρτητα, ως ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα, που ουδεμία σχέση έχει με αυτή καθαυτή την Paullina Simons, τότε είναι ένα αστυνομικό, ψυχογραφικό, ελαφρά μυστηριώδες βιβλίο. Χωρίς γρήγορη δράση και αναπάντεχες ανατροπές. Έχω μάλλον την εντύπωση πως ο αναγνώστης μπορεί να μαντέψει τι ακριβώς θα συμβεί, αρκετά πρώτου να συμβεί.

Και είναι αργό.

Πραγματικά, πολύ αργό.

(Ίσως όμως την εντύπωσή μου αυτή να την προκάλεσε και το προηγούμενο βιβλίο που διάβασα - και το οποίο κινούνταν με απίστευτους ρυθμούς - κάνοντας εντονότερη την αντίθεση μεταξύ τους)

Πάντως είναι αρκετά τίμιο ως προς το θέμα που διαπραγματεύεται, και αρκετά καλό για να περάσει κανείς την ώρα του, αν στο μεταξύ δε βαρεθεί και δεν το παρατήσει. (Οι πραγματικά αργές εξελίξεις και ο τρόπος γραφής και περιγραφής μ' έβαλαν πολλές φορές στον πειρασμό να το παρατήσω, σχεδόν πριν φτάσω στη μέση. Δεδομένου πως ελάχιστα είναι τα βιβλία που δεν κατάφερα να ολοκληρώσω, του έδωσα μία ακόμη ευκαιρία και μετά άλλη μία, κατόπιν παρότρυνσης αναγνωστών βιβλιοφιλικής ομάδας...

Περνάνε περίπου οι 200 πρώτες σελίδες για να γίνει ο φόνος. Και ακολουθούν άλλες 200 κι ακόμη τόσες, μέχρι ν' αποκαλυφθούν τα πάντα. Όλα φαίνονται να κυλούν σε εκνευριστικά αργούς ρυθμούς, λες και κανείς δεν νοιάζεται, εκτός από τον αστυνόμο (ο οποίος το κάνει για προσωπικούς κυρίως λόγους κι όχι αποκλειστικά από αίσθημα καθήκοντος) να βρει τον ένοχο. Διαθέτει βέβαια ωραίες αναλύσεις των χαρακτήρων της παρέας των τεσσάρων, εστιάζοντας στις μεταξύ τους σχέσεις και το πώς αυτές επηρεάζονται από τις πράξεις τους, πολύ περισσότερο απ' ότι στον ίδιο τον φόνο.

Τελικά, οφείλω να ομολογήσω πως με ικανοποίησε μέχρι κάποιο βαθμό (τουλάχιστον η κατάληξή του).

Οπωσδήποτε όμως, θέλει τον χρόνο του.

Ο αστυνομικός έκανε πέντε χρόνια μέχρι να καταφέρει να εξιχνιάσει την υπόθεση και να αποδώσει τη δική του, προσωπική, δικαιοσύνη...

Εμένα μου φάνηκε πως πέρασαν άλλα τόσα ώσπου να καταφέρω να το τελειώσω...

Όμως θα κρατήσω την εικόνα των δύο παιδιών να ισορροπούν στον στενό φράχτη που χώριζε τη στεριά από τη θάλασσα, την ασφάλεια από το κενό, φωνάζοντας:

Περίμενέ με...